Jeder kann hier schreiben, veröffentlichen / Bu sayfalar herkese açık

 

Simon III

Yusuf MİRZANLI

 

Alışveriş merkezinin bulunduğu meydana çıktı. Daha iyi bakmak için gözlüklerini çıkarıp, beyaz tişörtü ile silmek için durdu. Ortalık bu sıcakta bile insan kaynıyordu. Kendi yaşıtları yabancı gençler gruplar halinde, amaçsızca turlarken, küçük çocuklar gibi birbirlerine vuruyor, bağırarak konuşuyorlardı. Daha yirmisinde bile olmayan başı kapalı genç kadınlar  enaz üç çocukla ortalıkta dolanıyor, tüketim gemisine doğru bebek arabalarını sürüklüyor, ellerinden tuttukları çocukların ağlama, vıyaklamalarına arada bir kendi dillerinde bağırarak azarlıyorlardı. Bir iki dakika susan çocuk, bu defa yeniden ve yüksek perdeden başlıyordu. Simon sanki başka bir dünyadaydı. Biran önce metroya inmek için hızlandı. Tam girişte, karşıdan gelen bir grup karakafalı gençlerden ikisi ona çarpıp, gene o gürültülü halleri ile arkalarına bakmadan yürüdüler. Ne bir özür, ne pardon. Nerdeyse yere düşüreceklerdi. Dikkatlice yürüyen merdivenlere doğru yürürken, lisede de böyle tipler çoktu, yapacak bir şey yok diye düşündü. Trenin gelmesine henüz sekiz dakika vardı. Önünde dikildiği gazetecideki o günün başlıklarına göz gezdirdi. Almanya’nın en çok satan bulvar gazetesi ‘Resim’ deki iri puntolarla atılan, ‘Her üç Suriyel mülteci iş buluyor’ başlığını okuyunca, ‘Yalancı basın’ diye bağırdı. Bakışlar ona dönmüştü. Kimisi gülüyor, bazıları ise işaret parmaklarını alınlarına götürerek, ‘kaçık’ işareti yapıyorlardı. Söylediğinin farkına varınca kızardı. Sırtından ince bir ter akmaya başladı. Bu Nazilerin Alman basınına karşı yürüyüşlerde attıkları sloganlarıydı. Ya birkaç metre ileride dikilen, giyimi ile anarşiştleri andıran şu iki genç Alman kendisini ‘’Pis Nazi’ diyerek temiz bir dövselerdi! Neyse oralı olmamışlardı. Ya aldıkları esrarla işin farkına varmamış, ya da duymamışlardı. Etrafına bakarak perona yaklaşan trene yürüdü. Yerine otururken, ‘hep bu takıntılarım yüzünden. İlaca gerek kalmadı, ancak haala olur olmaz yerde ve zamanda içimden geçeni yüksek sesle alenen söylemeyi engelleyemiyorum. Daha dikkatli olmalıyım’ diye kendi, kendine mırıldanırken o anda içeriye çocuk arabasını içeriye sokmakta zorlanan bir Afrikalı kadına kalkıp yerdım etti. Tren kalkma sinyali verip, kapılar kapanırken, kendisine gülümsiyerek teşekkür eden genç anneye oturması için yerini verdi.

 

 

Kenan her zamanki taksi durağında, bej renkli Mercedesin içinde, önünde sıralanan dört arabanın dolup, sıranın kendisine gelmesini bekliyordu. Biraz ileride bulunan, etrafı atkestanesi ağaçları ile çevrili gölden esen yel,  serinlemeye yetmediği için klimayı da açmış, elindeki Almanca gazeteyi okuyordu. Birden yanıbaşında duyduğu merhaba ile dalgınlığından sıyrıldı. Margit omuzunda ağzına kadar dolu o herzamanki siyah, ağır sırt çantası, elinde bisikleti, bir üniforma gibi giydiği kot pantolon ve enine çizgili tişörtü ile sırıtıyordu. Eski karısının  yanında dikilmeye devam ettiğini görünce, mutlaka bir derdi vardır diye düşündü. Üzerine basmıstı. Margit kıyafetleri gibi değiştirmediği, grileşmiş, ensesine kadar inen herzamanki saç modeli yığınını arkaya doğru iterken,

‘Oğlun beni hiç takmıyor...sözünün burasında birkaç saniye Kenan’ın tepkisini ölçmek için durdu, umudu kesince sesini biraz daha ciddileştirerek...yoksa sen mi onu kışkırtıyorsun?’

Ne demeliydi şimdi karşısında duran, onbir yılını birlikte geçirdiği bu kadına. En iyisi susmak diye geçiriken içinden, dayanamayıp soruya karşılık soru ile başladı söze.

‘Simon mu söyledi?’

Konuştuğuna birden pişman olmuş gibi, bisikletin frenlerini birkaç kere sıkıp bırakan Margit,

‘Hayır, benim düşüncem...senle her buluşmasından sonra bana karşı sertleşiyor... senin gibi maço, yanına alsana, evin musait.’

‘Sana kaç sefer söyliyeceğim, benimle kalmak istemiyor.’

‘Tabi...tabi babasını üzmek istemiyor’ sözlerini peşe, peşe sıraladıktan sonra, eyvallah demeden bisikletine atlayıp hırsla pedalleri çevirdi.

Birlikte yıllar geçirdiği karısının ardından gözden  kaybolana kadar bakan Kenan, karşısında biri varmış gibi, yüksek sesle, ‘Ulan ne diye bütün çatlaklar beni buluyor! Tam beş sene o şişko Nikol’dan çektim. O akrabam olacak hıyarın sevgilisinin arkadaşıydı. O tanıştırmasaydı işkence dolu yıllar olmayacaktı...cuntanın zülmünden kaç, buralara gel, tembel, pasaklı, sosyal yardımdan geçinen üç çocuk annesi kadınla kal. Sebepte, başka eyalete gönderilmen, seninde gitmek istemeyişin. Oturum ve çalışma müsadesi için çekilirmiydi... Tam bir sinir törpüsünden kurtuldum derken, bu temizlik, düzen hastası ve birlikte yaşadığı insanlara sürekli batan bir diken gibi davranan Margit’i bul. Ben oğlumu tembihliyormuşum...oturup bir düşünsene, senin büyük oğlun on senedir senle görüşmüyor, biraz düşün...’

Birden yeni bir kadın sesi ile susutu, gene Margit ise, ağzına geleni sayacaktı. Tam sesin geldiği yine dönerken arabanın arka kapısı açıldı. Yaşlıca bir kadın, sorulmadan gideceği adresi söyledi. Kenan dönüp sıranın kendisinde olmadığını söyledi. İyi giyimli, kucağında küçük bir köpeği tutan kadın,

‘Baksanıza, önünüzde hiç taksi yok.’

 

Simon işine ve Dara’ya çabuk alışmıştı. Patronu kendisine sanki oğluymuş gibi davranıyordu. Babasının Kürt olduğunu açıkladığı birgün, Dara de annesinin İranlı bir Kürt olduğunu belirtmesi, birbirlerine sempatilerini arttırmış, ancak işveren çalışan ikileminin getirdiği ince sınır çizgisini her iki taraf da korumuştu. Bu Nuhun Gemisi’ne benzeyen, kirli, pasaklı, gürültülü semte henüz alışamamıştı. İşten çıkışta hızlı adımlarla metroya inip, trenin gelmesini beklerken, geçmeyen dakikalarda karakafalı gençlerin birkaç metre ilerisinde yaptıkları gürültülü hareketlere, normalde yolcuların oturması için konulan sıralara sızıp uzanmış Doğu Avrupalı serserilere, sırtını duvara dayayıp kendisini güvenceye aldıktan sonra kaçamak bakışlarla etrafı süzüyordu. Gene böyle birgünde, gardını almış metroyu bekliyordu. Gece klüpleri, yirmi dört saat eğlencenin eksik olmadığı bu şehirde, giderek artan nüfüs nedeniyle kamu hizmetlerinin rayından çıktığı bir dönemden geçiliyordu. Yeni yayınlanan istatistiklerde, bir yıl önceki olaylarda kent Almanya’nın en çok cinayet işlenen eyaleti ünvanını almıştı. Simon cep telefonundan NTV kanalının haberlerini okurken, birden höpörlörden yüksek tonda yapılan anonsla trenin bilmem ne istasiyonunda arızalanıp geç geleceğini duydu. İçinden küfürler salladı. Neyseki geçen seferki gibi yüksek sesle söylenmemişti. Pozisiyonunu yeniden alarak telefonundaki mesajlara bakınırken, önünden geçen yirmili yaşlarda, Türkiyelilere benzeyen ikisi oldukça makyajlı kız, dört genç hararetli birşeyler anlatarak önünden geçerken, içlerinden biri, kıvırcık saçlarına jöle sürmüş, dizleri yırtık oldukça dar siyah bir kot pantolon ve ayağında kıpkırmızı bir spor ayakkabı olan, kısa boylu, geniş omuzlu olanı birkaç saniye ona baktı. Gözgöze geldiler. İkisi de nasıl davranacaklarını düşünürken, ikinci erkek yürü anlamında bir omuz atınca, arkasına bakarak önündeki kızlardan uzun siyah saçları beline kadar inen, kısa boyu ile bir poni atını andırana birşeyler anlatarak, adımlarını diğerlerine uydurup grupla birlikte uzaklaştı.

Simon’nun kalp atışları haala dinmemişti. O genç neden böyle pis, pis bakmıştı. Elindeki telefonamı, yoksa kendisine mi takmıştı...yoksa ortaokuldan tanıdığı biri mi...papayı dinleyip, karate kursunu bırakmasaydı iyi olurdu...papa da çok şey istiyordu...Kürtlerle, sosyal haklarla ilgili toplantılara, gösterilere gelmesini söyleyip duruyordu. Oysa oğlu düzenden memnundu ayrıca yürüyüşlerle birşeylerin değişmeyeceğine inanıyordu. Ondört yaşına kadar o gürültülü, müzikli kalabalık mitinglere sık sık katılmış, bazen de önlere fırlayıp pankart veya flama taşımıştı. Ya şimdi! Kendisine göre sert bir yöneticinin iktidara gelip, mama lakaplı başbakanın yaptığı pislikleri temizlemesi, o ünlü Alman disiplinini tekrar uygulaması gerekiyordu. İşe önce Suriyeli ilticacıları göndermekle başlamalı sonra en küçük bir suç işleyen diğerlerini de ülkelerine postalanmalıydı. Bunları bir kere o uzun park yürüyüşünde papaya anlatınca, öfke ile kendisini küçük Hitler diye suçlamıştı. Birkaç hafta süren bir dargınlıktan sonra, yavaş, yavaş aradaki buzlar erimişti. Acaba papayı sevindirmek için herhangi bir sol gruba katılması iyimi olurdu! İçinden gelmiyordu, onları içki ve esrar içen, pis giyimli zevzekler olarak görüyor, her yerde olduğu gibi üniversitede bol miktarda mevcuttular. Nedense, bu tiplerin etrafında da kendilerine benzeyen bol miktarda kızlar her zaman vardı.

 Bu on dakikalık fazladan bekleme süresince, kafasından geçen onca düşünce Simon’u yormuştu. Etrafında olup bitenleri görmemek, duymamak için istemediği halde, telefondan dinlediği metal müzik parçaları eziyet gibi geliyordu. Bir süre sonra başını sağa doğru dönderince, tünelin karanlığı içinden sanki sürünerek çıkan kırk yıllık eski, turuncu renkli trenin gürültü ile yaklaştığını gördü. Bu eski, kopartmanlara bölünmüş, insanın zor nefes aldığı döküntüden nefret ediyordu, çaresiz binecekti. Kapıdan oldukça şişman olan orta yaşlı kadının inmesini sabırla bekledi. Geç geldiği için ağzına kadar dolu olan kopartmanın kapı ağzına zorla sıkıştığında, kapılar bir ambulansın siren sesini andıran sinyal eşliğinde kapanırken, genç bir Arap son anda içeri girmek için kapıyı açmak zorladı, geç kalmıştı.

 

 

 Kot dükanında başladığı işin üzerinden bir ay geçmiş, gün geçtikçe müşterilerin nabzına göre şerbet vermede uzmanlaşmıştı. Şefi artık onu sık,sık yalnız bırakıp, iki sokak ileride, İranlı birinin işlettiği cafede sohbete gidiyor, gelişinde tezgahtarına küçük paketler içinde pasta, soğuk içecek getirmeyi ihmal etmiyordu. Gene böyle yalnız çalıştığı bir öğle sonrası, yeni gelen malları marka ve boylarına göre raflara dizerken, içeriye birisinin girdiğini duyuran gongun sesi ile elindeki tişörtü önüne gelen raflardan birine rastgele bırakarak kapıya doğru seğirtti. Kendi yaşlarında, kestane renkli saçlarını atkuyruğu yapmış bir kız gülümseyerek içeri giriyordu. Kısa bir selamlaşmadan sonra, karşısındaki kızın kendisininkileri andıran iki ortaboy misketi büyüğklüğündeki kahverengi gözlerine bakarak,

‘Buyrun Sizin için neyapabilirim?’

Kız bu sözlere gülümsemesini sürdürerek,

‘Benim için birşey yapmanıza gerek yok. İşim şefinizle, yoksa haala gelmedimi, ne tembellik bu?’

Simon bu kısa konuşmadan sonra kızın herhangi biri olmadığını anlayıp, tam cevap verecekken, karşısındaki tekrar lafa girdi.

‘Ben kızıyım. Benim bu saate geleceğimi biliyordu, giderken birşey demedimi?’

Bu apansız gelen misafirin yarattığı şaşkınlığı üzerinden atmaya çalışırken, kıza oturması için sandalyeyi gösterdi.

‘Haberi varsa, birazdan gelir. İsterseniz telefon edeyim?’

Sırt çantasını oturduğu sandalyenin kenarına asmakla uğraşan kız,

‘Biraz beklerim, ondan sonra ararız. Benim adım Julia Parwin, Sizin adınız da Simon olacak. Babam bahsetmiş, övmüştü yeni yardımcısını.’

Son sözler Simon’u gururlandırmış, yarım kalan işini bitirmek için raflara doğru yürürken, kız sohbeti sürdürüyordu.

Aradan yarım saat geçmiş, kapıda Dara elinde portakal suyu şişesi ve küçük bir paket önce kapının camına yansıyan sülieti sonra kendisi içeri girmiş, kızını görünce Farsça konuşmaya başlamıştı. Birkaç dakika oturduktan sonra, getirdiklerini tezgahın arkasında dikilen Simon’a uzatıp, ben birazdan gelirim deyip, kızı ile uzun alışveriş paşajında kaybolmuştu. Baba gelene kadar Julia, bir saat ilerideki Frankfurt Oder kentinde hukuk okuduğunu, bir yıl sonra diplomasını yazmaya başlıyacağını, hergün trenle gidip geldiğini kısa sohbetlerinde sıralamıştı. Simon haala kızın ayrılırken sıktığı eline bakarken, kapı gongunun çalması ile içeri giren yaşlı bir kadın ve yanındaki onbeş yaşlarındaki erkek çocuğa doğru yürümek için yerinden kalktı. O anda gıcırdayan sandalyeye tekme atmamak için kendini zor tuttu. Patronu ikna edip, sandalyeyi biran önce defetmeliydi.

 

 

 

Üniversite başlamıştı, Simon sadece cuma ve cumaertesi çalışabiliyordu. Cuma günüydü, insanlar sanki birdaha dükkanlar açılmayacakmış gibi alışveriş merkezinin üç katlı pasajlarına hücüm etmişlerdi. Elektronik ve yiyecek magazaları doluydu. Dara da birkaç pantolon daha fazla satmıştı. Öğle yemeği için pasajdaki dönerciden getirilen yemeklerini ve ayranı, tek kişinin ancak sığabildiği mutfakta sırayla yemiş, cam sehpanın her iki tarafındaki sandalyelere kurulmuşlardı. Simon tuaf bir çelişki içindeydi,‘acaba sorsam mı’ diye içinden tekrarlayıp duruyordu. Daha fazla dayanamadı.

‘Dara amca...’

O anda elindeki çok sayfalı, okumakla bir günde bitmeyen, sıradan insanların ‘memur gazetesi’ olarak nitelendirdikleri Tages Spiegel okumakla meşgul Dara, hiç beklemediği bu hitap karşısında şaşırarak yardımcısına dönderdi sandalyesini. Böyle konuştuğuna göre, önemli bir konunun başlangıcı olabilirdi bu kısa sesleniş.

‘Hayrola Simon! Sen bugüne kadar bana böyle hitap etmezdin?’

‘Doğru...ben küçükken babamla bir yere giderken, bana hep büyüklere ya amca, ya da teyze de diye tembih eder, ben de hınzırlık olsun diye, tanıdık biri ile karşılaştığımızda, bu kişinin de amcam veya teyzem olduğunu sorar, babamın evet demesini bekler, ondan sonra görevimi yerine getirirdim. Amca veya teyze demekle, karşı insanın bir nevi güvencesini ve sevgisini kazandığımı söylerdi. Almanya’da ise tam tersi. Karşındaki deden yaşında da olsa, akraban değilse ön ismi ile hitab ediyorsun. İran’da nasıl?’

Bu uzun cümlelerden sonra, Dara yardımcısının kendisi ile sohbet etmek istediğini hisedip, elindeki gazeteyi ortadaki sehpaya bıraktı.

‘Bizde de aynı, Anadoludaki gibi. Ben de çocuklarıma aynı önerilerde bulunuyorum.’

Cevap karşısında şaşırmayan Simon, sadece öyle mi diye noktayı koydu. Aslında sormak istediği konuya girmek istiyordu. Kendisine ‘bu kadar mı’ diye ısrarla bakan kara gözlerin sahibinin merağını gidermek gerktiğine inandı.

‘Biliyorsun, Almanya’da onüç milyon yabancı yaşıyor, habire de geliyorlar. Serbest bırakılsa yüzmilyonlar daha gelecek. Sence biraz fazla değilmi?’

Aniden soru şeklinde dile getirilen bu düşünce bir nevi sürpriz olmuştu. Biraz zaman kazanmak için yerinden kalkıp, ısıtıcıdaki suyun altını açtı. Fincanına bir çay poşeti koyup, yerine oturdu. Çayın demini alması için elindeki kaşıkla karıştırırken,

‘Biraz önce gazetede aynı sorun üzerine iki görüş okudum. Biri ilticacı akının burada beklenmeyen sorunlar yaratacağını, işveren temsilcilerinin ise daha fazla çalışan insana ihtiyaç duyulduğunu söyleyip, hükümetin daha çok ilticacı kabul etmesini talep ediyorlar. Kapitalist düzeni savunan sen ne diyorsun.?’

‘Ben zaten başbakanın politikasına karşıyım. Hükümet için önemli değil. Onların yaşadığı semtler, çevreleri ayrı. Biz sıradan vatandaşlar gelenlerin her türlü pisliğini çekmek zorundayız.Yeterince Alman işsiz, onları kısa süreli eğitip, ihtiyaç duyulan işlere koyabilirler.’

Konuşmasını bitiren Simon, sandalyenin arkasına yaslanıp, ‘top sende’ der gibi sustu.

‘Milyonlarca işsiz için haklısın. İşverenlerin derdi, buraya gelenleri henüz işleri olanları korkutup, daha ucuza çalıştırmak. Hükümette onların dediğini yapmakla kendini sorumlu tutuyor. Yoksa humanistlik işin bahanesi. Ayrıca, Suriye Savaşı’nı destekleyenlerin başında ülkemiz Almanya da var...’

Dara sözlerini bitirmeden susmak zorunda kalmıştı. O sırada karakafalı iki genç müşteri içeri girmişti. Simon yerinden kalkıp gelenleri selamladıktan sonra, gençlerin isteklerini sorup, onları çeşitli renklerde, boylarda tişörtlerin olduğu raflara doğru götürürken içinden, yavşak herifler tam sizler hakkında fikir yürütüyorduk, zamanında geldiniz diye geçirip, malları gösterirken, babasının yaptığı gibi, bu iki zıpırın hangi milletten olabaileceklerini tahmin için yüzlerini dikkatle incelemeye başladı.

Devamı haftaya